पहिलं प्रेम तेच खरं प्रेम, एकतर्फी असेल तरीही
एकदम सोळा आणे खरे आहे
--- In
Kavyatarang@yahoogroups.com, सागर सावंत <sagar.28june@...> wrote:
>
> EK VELA TARI NAKKI VACHA,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
>
>
>
>
>
>
>
> पहिलं प्रेम तेच खरं प्रेम, बाकी सगळी मजबूरी "........
> IT IS "RIGHT OR WRONG"
>
>
> १० वी पर्यंत मुलांच्या शाळेत शिकलो. ११ वी - १२ वी पण छोट्या कॉलेज ला
> असल्यामुळे तिथे पण फार मुली नव्हत्या. त्यामुळे मुलींमध्ये गेल्यावर
> त्यांच्याबरोबर कसे बोलायचे कसे वागायचे ह्याचा फारसा अनुभव नव्हता. १२
> वी नंतर मोठ्या कॉलेज ला गेलो. आणि Fy च्या पहिल्याच दिवशी ती दिसली.
> तिकडे एका घोळक्यात थांबली होती. तिच अतिशय सुंदर, निरामय आणि मनमोकळं
> हास्य पाहून मनाला खूप छान वाटलं. जाऊन तिच्याशी बोलावंसं वाटलं. पण
> आम्ही इतके धीट कुठे? मनातली इच्छा मनातच दाबली आणि सगळे मुकट्यानं
> लेक्चर जाऊन बसलो. तिच्याशी बोलण्याचा योग आला तो Fy च्या वार्षिक
> परीक्षेच्या दिवशी. एक वर्ष तिला लांबून बघण्यातच समाधान मानलं. खूप
> धाडसानं मी बोलायला पुढे सरसावलो आणि माझ्या तोंडातून एकदाचे शब्द फुटले
> "हाय, कसे गेले पेपर? मला electronics चे दोन्ही पेपर फार अवघड गेले."..
> "गेले गठठ्यातून, आता निकाल लागला की कळेलच कसे गेले होते ते.. बाकी?
> सुट्टीत काय करणार? ".. ती बोलली. "काही ठरवलं तर नाहीये, बघू.. "..
> "��"के, बाय, मला जायचंय.." "बाय.. " मनात इच्छा नसून पण मला बाय करावे
> लागले. ... आणि स्कूटी वरून ती निघून गेली. दोघांकडेही भ्रमणध्वनी
> नव्हता. त्यामुळे सुट्टीभर काहीच संपर्क झाला नाही.
>
> आक्खी सुट्टी निघून गेली... आणि परत एकदा कॉलेज चा दिवस उजाडला. आज ती
> दिसणार म्हणून मनातल्या मनातच मी खूश होतो. ती कुठे दिसतिये का बघायला
> मी गेट वरच थांबलो. ती आली, गाडी पार्किंग मध्ये नेताना तिनी मला
> बघितलं आणि मस्त स्माईल दिली. 'ती आपल्याकडे बघून हसली? ', मी ह्या नशेत
> असतानाच ती गाडी लावून माझ्या जवळ येऊन थांबली. "काय म्हणताय साहेब? इथे
> का थांबलाय? " ह्या वेळेस तिनी सुरुवात केली. मला एकावर एक सुखद धक्के
> बसत होते. "काही नाही, सहजच कोणी ��"ळखीचं दिसतंय का ते बघत होतो.. चल
> जयाचं वर्गात? " "हो चल, उशीर झाला आहे, लेक्चर चालू झाला असेल." आणि
> अशाप्रकारे संभाषणाला सुरुवात झाली. ती बोलायला सुद्धा खूप मस्त होती.
> तिच बोलणे तासंतास ऐकावे असे वाटायचे. जसे दिवस पुढे पुढे जाऊ लागले,
> तसे आमच्या मध्ये मैत्री निर्माण झाली. इतर मुलींबरोबर पण मी अगदी
> बिंधास्तपणे बोलू लागलो. मला बुद्धिबळात आवड. स्पर्धा असल्याने लेक्चर
> बुडवून मी त्या पत्र्याच्या आर्ट सर्कल च्या खोलीत जाऊन सराव करायला
> लागलो. साधारण आठवडा गेला असेल, तिनी मला विचारलं, "चल, मी पण येते
> बुद्धी लावायला"
>
> "अरे वा!, चल की" मी एकदम आनंदानं उत्तर दिले. आणि मग त्या दिवसापासून
> कोणत्याच लेक्चर ला न बसता थेट आर्ट सर्कल च्या खोलीत जाऊन त्या लोकांची
> नाटक बघत बुद्धिबळाचा सराव करायचा, अशी आमच्या दोघांची दिनचर्या झाली.
> तिला बुद्धिबळामधलं खरं काहीच येत नव्हत, तरी ति यायची. कदाचित फक्त
> माझ्या सहवासात राहायचे म्हणून येत असावी अस मला वाटू लागले. मग ती खास
> माझ्यासाठी डबा करून आणू लागली. आमच्या मधील नात हे मैत्री पुरते उरले
> नाहीये ह्याची एव्हाना दोघांना जाणीव झाली होती. माझयासाठी एखादी वस्तू
> आवडणे परिचित होत, पण एखादी व्यक्ती आवडणे हा अनुभव नवीन आणि फार वेगळाच
> होता. मी तिला विचारायचं ठरविलं. त्या दिवशी ती आली, थोड्याफार गप्पा
> झाल्या.
>
> "काय रे? आज इतका गप्प गप्प का? काही होतंय का तुला? "..
>
> "नाही गं, असच, मला काहीतरी बोलायचं होत तुझ्याशी";
>
> "अरे मग बोल की"..
>
> "असू दे गं, परत कधीतरी बोलीन.. "
>
> माझ्या मनात काय चालू आहे हे तिनी बरोब्बर ��"ळखलं, तिला पण हे हवंच होत की..
>
> "चल आपण स्कूटी वर फिरायला जाऊयात".. ती बोलली. मी मुकट्यानं तिच्या
> मागे बसलो. तिनी गाडी पाषाण च्या त्या मस्त एरियात नेली.
> "हा, तू काहीतरी बोलणार होतास.. "
> तिनी दिलेला सिग्नल न ��"ळखायला मी इतका वेडा नव्हतो. मी मन घट्ट केलं,
> मोठा श्वास घेतला आणि बोलून मोकळा झालो
> "मला तू खूप आवडतेस!! "..
> "क क क्क क क काय? ".. तिच्याकडून हे उत्तर आलं.
> "मला जे बोलायचं होत, ते मी बोललो, आकाशवाणी एकदाच होते, चल आता मला परत
> सोड कॉलेज जवळ.. " मी प्रचंड हिंमत दाखवून घाई घाई मध्ये बोललो. तिनी
> गाडी बाजूला घेतली, आणि माझ्या डोळ्यात डोळे घालून ती म्हटली,
>
> "तिकडे रस्त्याकडे काय बघतोय? माझ्याकडे बघ".. .
> मी हळू हळू नजर तिच्या डोळ्यांकडे नेली.
> "हा आता परत बोल मगाशी काय बोललास".. ती म्हणाली;
> "मला तू खूप आवडतेस गं, तुझी खूप आठवण येते, तुझ्याशी बोललो नाही ना, तर
> करमत नाही बघ, फार विचित्र वाटत.. " तिच्या नजरेला टाळून मी एवढे बोललो
> आणि तिच्या उत्तराची वाट बघू लागलो. आपण फार मोठा घोटाळा केला अस मला
> वाटू लागलं.
> "ए वेड्या, हे बघ,..... वरती बघ माझ्याकडे".. मग मी नजर हळू हळू तिच्या
> डोळ्याकडे नेली.
> "मला पण खूप आवडतोस, मला पण तुझी खूप खूप आठवण येते रे. ".. हे बोलताना
> तिची नजर हळूच बाजूला दुसरीकडेच गेली होती. तिचे शब्द कानावर पडताच माझा
> आनंद गगनात मावेनासा झाला, तिला कडकडून मिठी मारायची माझी इच्छा झाली. पण
> वेळ आणि जागा चुकीची असल्यामुळे ते राहून गेलं.
> गाडी परत फिरली, कॉलेज च्या गेट जवळ पोचेपर्यंतची ती ६-७ मिनिटे मी
> मनातल्या मनातच हसत होतो. स्वतः वरच मी प्रचंड खूश झालो होतो. ह्या
> गोष्टीला propose टाकणे हे म्हणतात हेही मला माहीत नव्हत. तिनी मला कॉलेज
> च्या दारात सोडले, आता मात्र आम्ही दोघही एकमेकांच्या नजरेत अगदी
> बिनधास्त बघत होतो. तोंडातून एकही शब्द न कढता सुद्धा आमच्यामध्ये प्रचंड
> मोठा संवाद चालू होता.. मग कॉलेज २ ला संपले की घरी न जाता तिथेच ५
> पर्यंत गप्प मारत बसायच्या, ५ ला गणिताच्या क्लास ला दोघांनी एकत्र
> तिच्या स्कूटीवरून जायचे, एव्हाना मी सायकल आणायची बंद केली होती. क्लास
> मधून घरी जाताना "घरी पोचलीस की घरच्या फोन वर मिस कॉल दे" अस सांगणं,
> बाहेर खणे पिणे, खास करून विद्यापीठातल्या त्या क्लोज कॅन्टिन ला जाऊन
> गप्पा मारणे अशा काही गोष्टी अगदी नियमित चालू झाल्या.
> एक दिवस मी सहजच विचारलं, "काय मग ? मी पहिलाच ना?"..
> तिला बहुतेक हा प्रश्न अनपेक्षित होता; ती गोंधळली ...
> बराच वेळ झाला तरी तिच्या तोंडातून शब्द बाहेर येईना .. आणि मग अगदी गंमत
> म्हणून सहजच विचारलेल्या माझ्या प्रश्नाबद्दल मलाच चिंता वाटू लागली.
> बराच वेळ झाला शांतता होती. परत एकदा मीच पाऊल उचलले ..
> "अग बोल ना , काय झालं? कोणी असेल तर सांग.. प्लीज लपवू नकोस " ..
> आता मात्र ती खूपंच गंभीर झाली. आणि तिचे डोळे पाणावले.
> "मला माफ कर वेड्या, मी तुझ्यापासून हे लपवून ठेवलं, मला एक जण आवडायचा
> या आधी, पण प्लीज, आता तसं काही नाहीये, आणि ह्या गोष्टीला आता बरेच दिवस
> झाले... मी ते विसरलिये..
>
> भयाण शंतता पसरली आणि ती बराच वेळ टिकून होती.
> वेड्या, प्लीज काहीतरी बोल रे .. मला
> तू खूप आवडतोस रे, खूप प्रेम आहे माझं तुझ्यावर. "...
> मला काय बोलावे ते कळेना.. मी थोडी अधिक विचारपूस केली आणि माझ्या
> प्रत्येक प्रश्नाला तिनी उत्तर दिल, जणू काही मी तिला हे प्रश्न विचारीन हे
> तिला माहीतच असावे. प्रत्येक उत्तर माझ्या कानांमधून जाताना मला प्रचंड
> त्रास होत होता. तो ८ महिने बाहेर आणि ४ महिने पुण्यात असतो, भरपूर पगार
> ...आणि अस बरंच काही त्याच्याबद्दल ऐकायला मिळाल. माझ्या अंगावर वीज
> पडावी तशी माझी अवस्था झाली , मी अगदी सहज गंमत म्हणून विचारलेल्या
> प्रश्नाला इतकं वेगळं वळण मिळेल असा मी विचारही नव्हता केला. मी माझी सॅक
> घेतली आणि मी एक शब्दही न बोलता तडकाफडकी तिथून निघून गेलो.२-३ दिवस
> गेले,मी काहीच संपर्क केला नाही, तिचाही फोन आला नाही. मी माझ्या
> मित्राशी याबद्दल बोललो. तो आमच्या दोघांचा चांगला मित्र होता
>
> "हे बघ वेड्या, तुला ती खरंच मनापासून आवडते ?" तो मला धीर देत बोलला.
> "हो रे? हे काय विचारणं झालं का? "
> "तिच्यावर पूर्ण विश्वास आहे ? "
> "हो आहे रे .. पण ... "
> "पण वगैरे काही नाही, आधी तिला जाऊन भेट. परत कसलाही विचार मनात आणू
> नकोस. तिच्यावर खूप मनापासून प्रेम कर. ती तुझीच आहे वेड्या, तुझीच आहे.
>
> "तिला मी कॉलेज मध्ये गाठलं. एखादा नवीन ��"ळख झालेला माणूस ज्याप्रकारे
> बोलेल त्या पद्धतीनं मी तिला म्हणालो,
>
> "हाय, काय चाल्लय ? "..
>
> "काही नाही विशेष.. " तिनी पण तसंच उत्तर दिले.
> कॉलेज संपल्यावर आम्ही अगदी नेहमीप्रमाणे बसलो होतो, पण आज आमच्यामध्ये
> फार गप्पा होत नव्हत्या.
> "आज फार बोर होतंय नाही".मी उगाच काहीतरी बोलायचं म्हणून बोललो.खरं तर
> तिच्यासोबत बसून संपूर्ण आयुष्य काढायला पण मी तयार होतो.
> "हो ना, खरंच आज फारच बोर होतंय, क्लास ला पण वेळ आहे अजून बराच; चल आपण
> कुठेतरी जाऊयात. "..
> "कुठे जायचं ? मला फार काही माहीत नाही ह्या
> एरिअयात मधलं, प्लीज विद्यापीठ नको , तिथे जाऊन जाऊन मला कंटाळा आलाय".. मी पण
> माझं मत मांडलं.
> "वेड्या, माझ्या घरी येतोस ? इथे जवळच आहे.. " चल जाऊ.. बस मागे.
> माझ्या उत्तराची वाट न बघताच तिनी गाडी सुरू केली , मी मख्खासारखा मागे
> बसलो.आणि गाडी निघाली. तिच्या भावाशी आणि आईशी आपण काय बोलणार आहोत,
> ह्याची मी तयारी सुरू केली. आम्ही घरी पोचलो. घरी कोणीच नव्हत. मी एक
> सुस्कारा सोडला. तिनी मस्त चहा आणि मॅगी करून आणले . आम्ही पहिल्यासारखे
> बोलत नव्हतो. आणि ह्याची जाणीव दोघांनाही होती.मॅगी खाता खाता एकमेकांना
> नजर भिडली, मॅगी ची प्लेट मी अलगद बाजूला ठेवली आणि तिच्या जवळ जाऊन तिला
> कडकडून मिठी मारली. तिला पण खूप आनंद झाला. झालं गेलं सगळं विसरायला झालं
> आणि आमची गाडी परत एकदा सुरळीत चालू झाल्याची जाणीव आम्हाला झाली. कधी
> कधी तिच्या घरी जाण , मग तिनी मस्तपैकी चहा - आणि मॅगी बनवणे, तिच्या
> कुशीत पडून मस्त गप्प मारण, भविष्याची स्वप्ने रंगवणे अश्या गोष्टींनी मन
> अगदी प्रसन्न होत . प्रेम खरंच इतकं सुंदर असत ह्याची जाणीव झाली...काही
> महिने निघून गेले. सर्व काही सुरळीत चालू होत. त्यादिवशी त्यांच्या घरी
> असताना, अचानक फोन वाजला. तिनी उचलला. आणि ती खूप खिन्न झाली. फक्त
> "ठीके, येते लगेच " अस ती फोनवर बोलली. तिनी पटापट आवरायला घेतलं, आणि
> आवरता आवरताच ती मला बोलली..
>
> "चल वेड्या, मला जायला लागेल , "
> फोनवरील व्यक्ती कोण होती हे मला कळू शकले नाही,
> "अग, काय झालं? अस अचानक कुठे निघालीस? कोणाचा फोन होता?"
> "तुला सांगायलाच पाहिजे का कोणाचा फोन होता ते? " तिनी उलट प्रश्न केला..
> "हो , मला सांगायलाच पाहिजे .. "
>
> मला ते न जाणून कशी चैन पडली असती ?
> "तो पुण्यात आलाय, त्यानं मला त्याच्या घरी बोलवलाय, काहीतरी काम आहे म्हणे"..
> माझ्यासाठी हा प्रचंड मोठा धक्का होता. तरीपण मी स्वतः ला सावरत मन खंबिर केल,
> माझ्या भावना चेहर् यावर न आणण्याचा मी आटोकाट प्रयत्न केला.
> "ठीके, जा.. " तिला नाही म्हणून मला उगाचच वाईटपणा घ्यायचा नव्हता.
> का कुणास ठवूक , पण आमच्या नात्याचे अस्तित्त्व आता फार काळ टिकणार
> नाही, अस मला उगाचच वाटले. त्यादिवसपासून ती माझ्याशी आधीसारखी बोललीच
> नाही, तिच्या डोळ्यात सतत काहीतरी लपवत असल्याची भावना मला स्पष्ट
> दिसायची. माझं मन ह्या प्रकारानं फार चिरडून निघत होत. त्या दिवशी ती फार
> वेगळी दिसत होती, रडून रडून डोळे सुजले होते, ती बहुतेक मनाचा पूर्ण
> निश्चय करून आली असावी. क्लास संपल्यावर तिनी मला थांबवलं, गप्प मारत
> मारत आम्ही पूना हॉस्पिटल च्या पुलावर जाऊन उभे राहिलो.
> "वेड्या, मला तुला काहीतरी सांगाचय रे "..
> "ह्म्म .. मला कल्पना आलिये, बोलून टाक.." मी अतिशय घट्ट मनानं तिला बोललो.
> तिला असे दाखवायचा प्रयत्न केला, की ती मला काहीपण बोलली तरी मी अतिशय कठोरपणे
> ते पचवून घेईन.
> "मी त्याच्याशिवाय नाही रे जगू शकत.. एम सॉरी.. प्लीज मला माफ कर.. प्लीज ..
> मझी स्वतःवरच खुप चिडचिड झाली. काहीही न बोलता मी उलटा फिरलो, माझ्या
> हताश, हरलेल्या मनाला सावरत घरी पोचलो. वरच्या खोलीचे दार लावून
> ��"क्साबोक्शी रडत बसलो. ' तिनी जे काही केलं हे तिलाच नीट कळत नव्हत ' अस
> म्हणून मी मनातल्या मनात तिला माफ करून टाकलं, पाकिटामधून तिचा फोटो
> काढला, कसलाही विचार न करता मी तो फोटोचे असंख्य तुकडे केले... आमच्या
> प्रेमाची गाडी रुळावरून मझ्या डोळ्यान्समोर घसरली आणि मी मात्र बघतच
> राहिलो...
> असेच दिवस जात राहिले.
> परत तिच्याशी बोलण्याचा फारसा प्रयत्न केला नाही. तिला मनात खोल कुठेतरी
> गाडून टाकलं. अजून पण अधून मधून मेसेज आणि क्वचित कधीतरी फोन पण होतो. हे
> बरोबर नाहीये हे माहीत असून पण मेसेज जातोच. नंतर अनेक मुली भेटल्या, पण
> मनापासून कोणी आवडली नाही. मी पण शोधायचा प्रयत्न केला नाही. कधी कधी
> स्वतःच्या परिस्थितिवरच हसू येत. एक वेळ अशी होती की माझ्याकडे गाडी
> नव्हती, पैसे नव्हते पण ती होती, आणि आता माझ्याकडे
> गाडी आहे, पैसे आहेत, पण प्रेम करायला "ती" नाहिये.
>
> काही लोक म्हणतात "पाहिलं प्रेम तेच खरं प्रेम, बाकी सगळी मजबूरी "..
> सद्ध्या तरी हेच बरोबर वाटतय....
>
>
>
>
> --
>
>
>
>
>
>
>
>
>
> --
> Thank's & Regards
>
> Kishor Kalaskar
>
>
>
> --
> रोजच् आठवण यावी असे काही नाही, रोजच् भेट घ्यावी असेही काही नाही. मी तुला
> विसरणार नाही याला खात्री म्हणतात, आणि तुला याची खात्री असणे याला मैत्री
> म्हणतात.......
>
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.